Beetje raar, vind ik, dat we het in deze kolommen nooit eerder over dit duo hadden. Maria Francis en Jeff Overbo zijn een echtpaar dat vanuit Minneapolis via Los Angeles in Portland, Oregon terecht kwam. Ruim twintig jaar zijn ze aldus onderweg als koppel, en als muzikale genoten. Onderweg hadden ze flink wat hindernissen te overwinnen: een auto-immuunziekte en schildklierkanker kwamen sereuze hoeveelheden roet in het eten gooien, maar het duo overleefde als koppel én als muzikale partners en, nu Maria genezen verklaard werd en ze in Portland hun plaats gevonden hebben in de bloeiende muzikale gemeenschap daar, komen ze vandaag aanzetten met hun tweede plaat, nadat er in 2016 al “Let Go or Be Dragged” was, een plaat die lokaal goed scoorde en die her en der door radiostations werd opgepikt.

Het was niet voor het eerst dat Jeff en Maria airplay kregen: een dikke kwarteeuw geleden, toen ze nog met The Ruby Trees speelden, kreeg hun “Hey (what are you doing?)” een plaatsje op volume 3 van de knappe compilatiereeks “A Town South of Bakersfield”, waar hun naam naast die van Wylie & The Wild West, Harry Dean Stanton, Rick Shea, Ronnie Mack en Sid Griffin prijkte. U heeft die reeks ongetwijfeld in uw kast zitten en het verschijnen van “Ragged Heart” mogen de uitgelezen gelegenheid zijn om die nog eens uit de kast te halen. Zo kun je ook de evolutie horen, die het duo doorgemaakt heeft in die 26 jaar en en begrijpt u vast waar ik heen wil, als ik zeg dat we vandaag met een rijp duo te maken hebben, dat knappe melodieën weet te verenigen met intimiderend mooie duetzang. Die melodieën hebben net zo goed folk- als country- als blues in zich en meer dan eens kwamen bij mij de namen van Buddy & Julie Miller als Stacey Earle & Mark Stuart bovendrijven als referentiepunt.

Het duo schrijft alle tien de songs van deze plaat zelf en ze spelen ook alle gitaarpartijen in. Daar zou het al prima stoppen, maar deze plaat is zoveel meer: bij tijd en wijle, zoals in het hemels mooie “Check Out to Cash”, komen blazers en een pedal steel de song tot ongekende hoogtes stuwen. Dat nummer is echter niet het enige hoogtepunt: ook opener “Blue Earth County” schiet pal in de roos. Dit is op en top country in Bakersfield stijl. Van de titelsong kan u zich via bijgaand videootje een idee vormen en ik mag u ook “Faded Tattoo” van harte aanbevelen, met dat leuke gitaarriffje, of het aan The Band reminiscerende “Like a River” of het afsluitende “Such a Mess”, een heerlijke sleper, die eigenlijk de paradox is van deze fijne plaat. Ik heb keer het gevoel dat het duo op z’n best is in de iets snellere nummers, tot dat laatstgenoemde song voorbijkomt en ik keer op keer het kippenvel voel opkomen. Samenvattend: knappe plaat van een matuur duo, dat gevonden heeft hoe twee stemmen maximaal gebruikt kunnen worden en elkaar en de van zichzelf al goeie songs kunnen optillen naar een hoger niveau.

(Dani Heyvaert)